Kalau hangpa kaji jenis2 ahli politik samada dalam dan
luar negara, hangpa akan jumpa 2 jenis ahli politik iaitu ;
Populist
Realist
Ahli politik yang populis ni selalunya retorik dan suka
bagi kenyataan2 yang popular dan ahli politik yang realist ni dia lebih kepada realiti
dan kerja. Orang putih cakap “Facts and Figures”. Ahli politik yang populis ni
selalunya mempunyai penyokong yang ramai pada peringkat awal dan berkurangan
pada peringkat ahkir. Ahli politik yang realist pulak pada peringkat awal
memang takde @ kurang penyokong sebab kenyataan realitinya, tetapi pada
peringkat akhir penyokongnya jadi ramai sebab hasil kerjanya.
Ok sekarang kita ambik contoh, Tun Mahathir adalah ahli
politik realist. Beliau ni jenis realiti, bekerja dan cakap tentang facts and
figures je. Pada peringkat awal, ramai orang tak suka Tun Mahathir sebab
kenyataan realiti beliau yang tidak popular contohnya Melayu dalam dilema.
Masa tu Tun kena teruk. Setelah masa berlalu, orang dah nampak hasil kerja Tun
(orang putih panggil ‘result’). Bila beliau jadi PM pun hasil kerja beliau
orang dah nampak dan penyokong semakin bertambah. Bila Tun bersara, penyokong
Tun bertambah secara mendadak sebab hasil kerja beliau. Orang2 yang anti Tun
pada tahun 1997 pun jadi penyokong tegar beliau. Secara amnya, Tun Mahathir
adalah ahli politik pencen yang paling popular dalam sejarah Malaysia. Blog Che
Det mencecah 8 juta view dalam masa 8 bulan berblog, walhal Anwar punya blog
yang dah bertahun tu tak sampai pun jumlah tu. Itulah contoh ahli politik yang
realist, pada peringkat awal takde penyokong, tapi pada peringkat akhir karier
akan menjadi lagenda.
Kita ambik pula contoh jenis ahli politik yang populis
iaitu Anwar Ibrahim. Pada peringkat awal, Anwar Ibrahim memang ramai penyokong
sebab kenyataan2 popularnya dan beliau adalah anak muda yang popular di
Malaysia. Apabila masa telah berlalu, orang mula mempersoalkan tentang beliau
iaitu mana hasil kerja beliau? Cakap2 beliau kita dah dengar, tapi hasil
kerjanya mana?? Pada 1997, Anwar telah membuat kenyataan popular iaitu
nepotismela, rasuah la, relevanla, macam – macam untuk tarik penyokong. Bila dah menang besar pada 2008, orang
mempersoalkan balik, “Dulu hang habaq Umno amalkan nepotisme, tapi apsai anak
bini hang jadi pemimpin tertinggi dalam parti?” “Mana janji2 hang dulu?” “Mana
hasil kerja2 hang?” Dan kita dapat lihat, ramai yang mula meninggalkan parti
PKR dan penyokongnya semakin berkurangan. Inilah contoh ahli politik
yang populis, di mana pada peringkat awal ramai penyokong, pada peringkat akhir
karier, jadi nobody.
Kesimpulannya, pemimpin yang realist bila mereka cakap,
mereka akan buat (walk the talk). Pemimpin yang populis pulak, bila mereka
cakap, mereka akan cakap lagi.
Tun Mahathir pilih Anwar bukan berdasarkan merit, tetapi
berdasarkan karektor Anwar yang nampak BAIK dan ISLAMIK, serta nampak macam ada
HARAPAN. Enjin ekonomi telah dibina, cuma Anwar sahaja yang perlu belajar dan
memacunya setelah Tun Mahathir resign. Tun Mahathir ialah seorang doktor pada
asalnya, bukan seorang ahli ekonomi. Tetapi Tun belajar dan meminta nasihat dari
pakar2 ekonomi. Samalah juga harapan Tun pada Anwar ketika dulu, semasa
melantik Anwar menjadi Menteri Kewangan. Tapi apa yang Anwar dah buat? Dia
bukan belajaq pun, dia duk bagi idea2 bodoh, nak ambik IMF la, naikkan cukai
la, apa lah. Apa daa …
100% ahli politik yang dilantik di seluruh dunia oleh
rakyat pada asalnya tidak mempunyai kepakaran dalam kementerian masing2. Obama
tidak mempunyai pengalaman dalam ekonomi atau ketenteraan. Lee Kuan Yew pun sama,
Tun Mahathir pun sama. Apabila mereka dilantik, mereka mempunyai penasihat dan
kementerian masing2 untuk membantu mereka menyesuaikan diri dan selepas itu
bergantunglah terhadap kebijaksanaan masing2 untuk menguruskannya.
